In de uitspraken wereld zien we fouten en mislukkingen als een belangrijk onderdeel van een leerproces. In de echte wereld zien we ze het liefst helemaal niet. Voor fouten schamen we ons. Mislukkingen stellen ons teleur. We streven ernaar iets te bereiken, goed te doen. En het liefst in één keer. Een ander lijkt het vaak beter te doen. Bij een ander lijkt het makkelijker te gaan. 

Maar kiezen wij er zelf vaak al dan niet onbewust voor de buitenwereld enkel onze positieve prestaties voor te schotelen, waarbij onze negatieve prestaties naar de achtergrond verdwijnen?

Kijk naar wetenschappelijk onderzoek, waar iedereen vol trots presenteert dat a een significant effect heeft op b. En wanneer statistisch geen significant effect kan worden aangetoond, kan er altijd nog kwalitatief een positieve trend zijn. De meerderheid van de doelgroep is wel erg te spreken over a. Maar als ook dat niet zo is, moeten we verdedigen waar het aan kan liggen dat a in deze situatie niet tot b heeft geleid. 

Waar wij voor pleiten, is dat we mislukkingen ook in de ‘echte’ wereld meer gaan waarderen. Dat we ze niet meer zien als fout, maar als leerzaam. Er niet meer van balen, maar ze functioneel inzetten om beter te worden. Want als we weten hoe het niet moet, zijn we een stapje dichter bij het weten hoe het wel moet. 

Ook binnen gedragsverandering is het voor het slagen van je interventie van groot belang dat je de rijkdom aan technieken goed kunt toepassen Toch zijn het ook de voorbeelden van onjuiste toepassing die mij zijn bijgebleven en helpen bij het creatieve denkproces. Steeds vaker probeert de overheid mensen middels slimme campagnes aan te zetten tot maatschappelijk verantwoord gedrag. Om te bewerkstelligen dat in de toekomst hun goede intenties niet verloren gaan aan een ontbrekend, of averechts effect, is het belangrijk dat wij als gedragsveranderaars ook hen kunnen leren van hun fouten.